Caitlin pleit voor zorg vanuit het hart: “Te vaak hoorden we ‘mijn werktijd zit erop, het is vijf uur’”
Als ervaringsdeskundige van Stichting Het Vergeten Kind, deelt Caitlin (18) uit Nieuwegein, haar verhaal over haar ervaring met jeugdzorg, waar ze sinds jonge leeftijd mee te maken heeft gehad. Ze heeft één doel: oprechte aandachtsvolle zorg voor alle kinderen die te maken hebben met jeugdzorg.
Tekst: Eva Metselaar
Als kind was ze rustig en zorgzaam, maar haar omgeving was verre van stabiel. “Ik heb altijd al willen zorgen voor anderen, ervoor willen zorgen dat het goed gaat met iedereen om mij heen. Dat zit er nog steeds in”, vertelt ze. Caitlin’s leven nam een wending toen ze op veertienjarige leeftijd in de jeugdzorg belandde door een onveilige situatie, wat ze liever niet verder benoemt. Ze heeft verschillende plaatsen ‘thuis’ genoemd, maar ze waren nooit écht thuis.
Het begon bij een pleeggezin, maar al snel werd ze van de ene naar de andere groep verplaatst. Het proces van verhuizen van groep naar groep was traumatisch op zichzelf. “Het verhuizen gebeurde vaak ineens. Zo woonde ik de ene dag op één groep en de dag erna kreeg ik ineens te horen dat ik morgen weg moest. Mijn spullen werden in vuilniszakken gedaan, daar werd gewoon alles in gedumpt. Daarna werd ik afgezet bij de volgende groep, zonder te weten hoe het daar zou zijn. Samen met mijn vuilniszakken vol spullen”, vertelt Caitlin. Het gebrek aan stabiliteit en het gevoel van onzekerheid waren constant aanwezig in haar leven. Telkens weer moest ze afscheid nemen van de weinige zekerheden die ze had opgebouwd, zonder enige inspraak in haar eigen toekomst. “Als kind heb je geen inspraak en zolang je geen achttien bent, wordt je gezien als kind. Bij één van mijn overplaatsingen had ik aangegeven dat ik niet naar een bepaalde groep wilde. Ik had al eerder twee intakes daar gehad en het voelde niet goed. Toch ontving ik opeens op een zaterdagochtend een brief waarin stond dat ik tóch moest verhuizen. Ja, dan sta je daar een beetje van ‘en nu?’ Ik had geen keus, ik wist dat als ik niet vrijwillig zou gaan, dat de rechter er wel voor zou zorgen”, zegt ze.
“Mijn spullen werden in vuilniszakken gedaan, daar werd gewoon alles in gedumpt.”
Het leven in de groepen was koud en kil, ver verwijderd van wat een thuis zou moeten zijn. “Het zag er echt uit alsof ik een tandartspraktijk in kwam lopen, in plaats van mijn eigen woonkamer,” beschrijft Caitlin de sfeer in de groepen waar ze heeft gewoond. Het gebrek aan warmte en het constante gevoel van opgesloten zijn, maakten het moeilijk voor haar om zich ergens echt thuis te voelen.
Oprechte aandachtsvolle zorg
Op haar achttiende voelde Caitlin zich nog meer aan haar lot overgelaten toen ze uit de jeugdzorg werd ‘losgelaten’, zonder adequate begeleiding of ondersteuning. “Het was een dubbele situatie, ik keek heel erg uit naar het moment om de jeugdzorg uit te gaan, maar het was ook eng.” In haar tijd op de groepen – zoals Caitlin dat noemt – was ze bezig met het onrecht wat haar en haar medegroepsgenoten werd aangedaan. Hier ontstond haar drive voor oprechte aandachtsvolle zorg. “Ik had gewoon échte zorg nodig. Niet op de via-het-boekje manier maar echt gemeende ondersteuning. Een vangnet waar ik op terug kon vallen”, benadrukt ze. Haar verlangen naar echte zorg, gebaseerd op empathie en mededogen, drijft haar om te vechten voor verandering. “Ik miste het stukje dat zorgverleners werkten vanuit hun hart. Te vaak hoorde ik ‘mijn werktijd zit erop, het is vijf uur, dus zoek het maar uit’, natuurlijk iets minder letterlijk dan dat. Maar een stukje medeleven daar mis je wel, het is wel een kinderleven waar je het over hebt.”
Steun en toekomst
Caitlin vond steun bij een gezinsbehandelaar en een nieuw zorgteam waardoor ze niet op straat belandde. Het team hielp haar een stabiele woonplek te vinden waar ze zich voor het eerst in lange tijd thuis voelde. “Ik heb een eigen huissleutel! Ik heb in de afgelopen vijf jaar geen eigen huissleutel gehad.” Ze waardeert de respectvolle benadering en de vrijheid die ze nu heeft om haar eigen keuzes te maken. “Dit was de eerste verhuizing waarbij mijn spullen niet in vuilniszakken maar in dozen werden vervoerd”, vertelt Caitlin. Deze nieuwe omgeving biedt haar de mogelijkheid om haar opleiding voort te zetten en haar dromen na te jagen, iets wat ze in de jeugdzorg voor lange tijd niet kon doen. “Mijn droom was dat ik aan mijn opleiding zou mogen beginnen. Ik moest op de groepen namelijk naar een dagbesteding, waar ik woordzoekers moest gaan maken. Dat was dan mijn behandeling.” Caitlin lacht een beetje om hoe gek het eigenlijk klinkt. “Ik had net mijn middelbare school diploma’s gehaald, waar ik heel trots op was, en dan zeggen ze ineens, ‘ga hier maar woordzoekers maken voor anderhalf jaar lang’. Ik ben blij dat dat voorbij is, dat ik eindelijk kan werken aan een toekomst en eindelijk kinderlijk kan zijn… Dat heb ik heel lang niet gekund.”
“Een stukje medeleven daar mis je wel, het is wel een kinderleven waar je het over hebt.”
Caitlin vond een sprankje hoop. Ze kwam terecht bij Stichting Het Vergeten Kind, waar ze haar ervaringen kon delen en zich kon inzetten voor anderen die vergelijkbare uitdagingen doormaakten. Ze schrijft brieven naar Tweede Kamerleden, helpt bij evenementen en spreekt zich uit. Nu, bijna 19 jaar oud, heeft Caitlin eindelijk de kans om haar dromen na te jagen. Ze is begonnen aan een opleiding in het onderwijs en kijkt uit naar de mogelijkheden die de toekomst biedt. “Ik ben eindelijk vrij om mijn eigen leven te leiden,” zegt ze met een glimlach. “En ik zal blijven strijden voor een betere toekomst, niet alleen voor mezelf, maar voor alle kinderen die door de jeugdzorg gaan.”
Bekijk hier alle studentenproducties over dakloosheid in Utrecht.